BAbdi’s geheime wapen is een trompet. Opgegraven uit een toren boven een stilstaande scheepswerf, is het een onverwachte komische bloei in wat voelt als een lo-fi brutalistische horrorgame. Muziek maken is eenvoudig: houd de linkermuisknop ingedrukt tot je adem op is, verander de toonhoogte met de schuifregelaar. Als je wilt, kun je proberen verbinding te maken met een in-game radio.De trompet helpt je niet om door Babbdi’s duizelingwekkende architectuur te navigeren – zoek in plaats daarvan de klimmende ijsbijl – maar het is lastig om te landen. Het verandert deze wereldvermoeide first-person platformgame in een spel over het testen van de akoestiek van verlaten ruimtes: melancholiek en toch vrolijk.
Babbdi is tijdens Kerstmis gratis uitgebracht door de weinig bekende Franse ontwikkelaar Lemaitre Bros. Het is een slank meesterwerk dat je meeneemt op drift in een klein verlaten stadje. Het enige wat je hoeft te doen is vertrekken, wat vrij eenvoudig is. Dit verhoogt natuurlijk de plot. Zoveel videogame-omgevingen lijken wegwerpbaar – zoveel sets om te negeren of op te blazen tijdens het achtervolgen van een vijand of een waypoint – en toch worden ze zelden actief als zodanig geïntroduceerd. Wat zou deze kunnen verbergen?
Veel, zo blijkt. Je kunt Babbdi lezen als een studie van postindustriële stedelijke depressie; afbrokkelende blokken uit het Sovjettijdperk en zwakke elektrische panelen proberen een loden hemel te verlichten. In de praktijk is de stad geen doodlopende weg, maar een heerlijke verticale speeltuin, vol met parkour-routes, eldritch-verzamelobjecten, gereedschap om mee te spelen en kleinere, vaak onuitgesproken doelen om op je gemak te vervullen. : de hond amuseren, de uitsmijter overtuigen, kletsen het meisje. Het voelt zelfs bewoond aan. De bewoners klinken als kapotte modems en zien eruit als opgejaagde aardappelen, maar ze zijn herkenbaar als mensen – deze oude dame die thuis worstelt met haar boodschappen kan de buurvrouw van iedereen zijn.
Babbdi heeft een retrosfeer die verder gaat dan de low-res texturen. De beknoptheid en openheid doet me denken aan de niveaus van demo-discs uit tijdschriften die ik als tiener verzamelde en opnieuw afspeelde. Maar het voelt ook als een gerichte verlichting van de angsten van 2023, waarbij een griezelige rust wordt gecombineerd met een gevoel van mogelijkheid. En ja, het stelt je in staat om La Cucaracha te spelen.